دانشمندان این دیدگاه را مطرح کرده‌اند که قمرهای با قابلیت میزبانی حیات، ممکن است بتوانند فقط پیرامون سیارات کوچک شکل بگیرند.

قمر زمین (کره ماه) برای گسترش حیات، مهار جزر و مدهای اقیانوس‌ها (و در نتیجه، برای چرخه حیات زیستی ارگانیسم‌ها) و نیز پایدار نگاه داشتن چرخش زمین، دارای اهمیت است.

هرچند، قمرِ سیاره ما از این رو متمایز است که در مقایسه با ابعاد زمین، بسیار بزرگ است. سایر سیارات ممکن است قادر به حفظ اجرام مشابه نباشند.

میکی ناکاجیما، استاد علوم زمینی و زیست‌محیطی دانشگاه راچستر که این پژوهش را سرپرستی کرده است، می‌گوید: «ما با درک [سازوکار] شکل‌گیری ماه، معیار بهتری در اختیار داریم [که بدانیم] در جست‌وجوی سیارات زمین‌مانند باید دنبال چه چیزی بگردیم.»

«انتظار داریم که قمرهای فراخورشیدی [قمرهایی که به دور سیاراتی خارج از منظومه شمسی می‌چرخند] همه جا وجود داشته باشند، اما تا کنون وجود هیچ یک از آن‌ها تایید نشده است. معیارهای ما برای مشاهدات آینده مفید خواهد بود.»

به لحاظ تاریخی، دانشمندان بر این باور بودند که ماه ما در اثر برخورد بین زمین و یک جرم فضایی در اندازه مریخ، در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش ایجاد شده است. اما خانم ناکاجیما و همکاران او می‌خواستند این موضوع را بررسی کنند که آیا یک برخورد مشابه، می‌توانسته است باعث شکل‌گیری قمرهایی در سایر اجرام زمین‌مانند و سیارات یخی فرضی دیگر شود، یا نه.

محققان دریافتند که سیارات سنگی با ابعاد شش برابر زمین، و سیارات یخی در اندازه زمین، قادر به ایجاد قمر نیستند. 

در حالی که برخورد یک جرم فضایی احتمالی به سیاره ما، به دیسکی نسبتا تبخیر شده شکل داد که احتمالا بعدها تبدیل به ماه شد، آن سیارات دیگر دیسک‌های کاملا تبخیر شده‌ای ایجاد کردند که قادر نبودند قمر شکل دهند. دلیل آن وضعیت این است که قمرهای کوچک شکل گرفته از دیسک‌های تماما تبخیر شده، به سرعت بر روی سیاره می‌افتند، در حالی که در خصوص دیسک‌های تا حدی تبخیرشده چنین چیزی رخ نمی‌دهد. 

ناکاجیما می‌گوید: «دریافتیم که اگر سیاره بسیار بزرگ باشد، این برخوردها دیسک‌های کاملا بخارشده ایجاد می‌کنند، زیرا درمجموع، برخورد میان سیارات عظیم انرژی و شدت بیشتری از برخورد بین سیارات کوچک‌تر دارد.»

ناکاجیما می‌گوید: «از این رو، به این نتیجه رسیدیم که یک دیسک کامل از بخار، قادر به شکل دادن تکه‌تکه‌های قمرهای بزرگ نیست.»

او می‌افزاید: «توده‌های سیاره‌ای باید از آستانه‌ای که ما برای ایجاد چنین قمرهایی شناخته‌ایم و تعریف کرده‌ایم، کوچک‌تر باشند.»

به این ترتیب، خانم ناکاجیما پیشنهاد می‌کند که جست‌وجوی حیات بیگانه بر روی سیارات با قمرهای مناسب، باید روی سیارات کوچک‌تر متمرکز شود و نه سیارات بزرگ‌تر؛ زیرا احتمال آن که سیارات کوچک‌تر دارای قمرهای بزرگ‌تری باشند، بیشتر است.

محققان هزاران سیاره فراخورشیدی و قمر فراخورشیدی احتمالی را کشف کرده‌اند اما هنوز قمری که بیرون از منظومه شمسی ما در حال گردش به دور یک سیاره باشد، شناسایی نکرده‌اند.